Ο Αυτισμός είναι μια ισόβια αναπτυξιακή διαταραχή, που εμποδίζει τα άτομα να κατανοούν σωστά όσα βλέπουν, ακούν και γενικά αισθάνονται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στις κοινωνικές σχέσεις, την επικοινωνία και τη συμπεριφορά τους.
Τα άτομα που πάσχουν από Αυτισμό έχουν εξαιρετική δυσκολία στην εκμάθηση της γλώσσας και των κοινωνικών δεξιοτήτων και στο να σχετίζονται με άλλους ανθρώπους.
Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το βιβλίο «Το Αυγό», της Εύας Βακιρτζή, με εικονογράφηση του Νίκου Ανδρικόπουλου, από τις Εκδόσεις Πατάκη. Αποτελεί ένα βιβλίο- γνωριμία με το φαινόμενο του Αυτισμού.
«Γεια σας! Το όνομά μου είναι Βίκτωρ[…] Θέλω να σας μιλήσω για μένα! Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλετε να μάθετε. Ίσως όμως να είστε κι εσείς περίεργοι. Γιατί εγώ σίγουρα σας φαίνομαι περίεργος![…] Είμαι παιδί. Ακούω ό, τι λέτε και τα καταλαβαίνω όλα και αισθάνομαι και χαρά και ευχαρίστηση και θυμό και λύπη και αγωνία και αγάπη! Όμως με τον δικό μου, κατάδικό μου τρόπο, μέσα στο… Αυγό μου.
Όλοι λένε ότι είμαι κλεισμένος στον εαυτό μου. Δηλαδή ότι δεν κοιτάω τους άλλους στα μάτια όταν μου μιλάνε, ότι δε θέλω να παίζω με τα παιδιά στο διάλειμμα, ότι μου αρέσουν περίεργα πράγματα και βαρετά πράγματα, όπως να στριφογυρνώ με τις ώρες ένα κομμάτι σπάγγου στον αέρα, ή ότι κάνω μυστήριους και ενοχλητικούς ήχους. Η αλήθεια είναι όμως, ότι εγώ νιώθω συνέχεια σαν να μένω σ’ ένα παράξενο μέρος. Μέσα σε ένα… μεγάλο Αυγό με σκληρό τσόφλι.
Μέσα στο Αυγό μου μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα, στα οποία είμαι πραγματικά καταπληκτικός! […], όμως όλος ο ΑΛΛΟΣ ΕΞΩ κόσμος μοιάζει να γυρνάει σαν φωτογραφίες γύρω γύρω μου, ανάκατα.
Οι τσιρίδες των παιδιών στην αυλή, […] το γρρρρτς των μολυβιών στο χαρτί, η φωνή της δασκάλας όταν είναι θυμωμένη, […] μερικά χρώματα που δε μου αρέσουν καθόλου μα καθόλου, στήνουν χορό γύρω μου και με ζαλίζουν. Τότε είναι που πρέπει να κλείσω τα αυτιά μου και τα μάτια μου[…].
Πιο πολύ όμως αναστατώνομαι όταν με ακουμπάνε ή με κοιτάζουν στα μάτια άνθρωποι που δεν τους ξέρω ή που δε μου αρέσει να παίζω μαζί τους, γιατί είναι φασαριόζοι! […] Τότε φωνάζω με όση δύναμη έχω και τους σπρώχνω μακριά, έξω από το άσπρο μου Αυγό.[…]
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που μου αρέσουν πολύ. Μου αρέσει να ακούω τη φωνή τους, μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτάζουν και ο τρόπος που με ακουμπάνε. Μα πάνω απ’ όλα μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτονται για μένα. Δηλαδή ότι είμαι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα, που απλώς έχει κάποιες παραξενιές! Αυτούς τους ανθρώπους μπορώ να τους κοιτάζω στα μάτια και δεν αναστατώνομαι καθόλου! […] τους αγαπώ πολύ και ξέρω ότι κι εκείνοι με αγαπούν! Κάποιες φορές που έρχονται κοντά μου αυτοί οι άνθρωποι που μου αρέσουν πολύ, ακούγεται ένα κρακ κρακ στο τσόφλι του Αυγού μου…και ανοίγει μια μικρή χαραμάδα…»
Με την κατάλληλη θεραπευτική- εκπαιδευτική αντιμετώπιση λοιπόν, τα άτομα με Αυτισμό, μπορούν να βελτιωθούν και να ανταποκρίνονται στους άλλους, καθώς και να κατανοούν καλύτερα τον κόσμο γύρω τους.
