O Kahlil Gibran στον προφήτη έγραψε κάτι πολύ εύστοχο « τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά, είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται μέσα από εσάς αλλά όχι από εσάς και παρόλο που είναι μέσα σας δεν σας ανήκουν, μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας αλλά όχι την σκέψη σας γιατί έχουν τις δίκες τους σκέψεις. Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους αλλά όχι και την ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σώμα του αύριο που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε ούτε στα όνειρα σας. Μπορείτε να προσπαθείτε να είστε σαν και αυτά αλλά μην επιδιώκετε να τα φτιάξετε σαν και εσάς, γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε παραμένει στο χθες, είστε το τόξο από όπου τα παιδιά σας σαν ζωντανά βέλη εκτοξεύονται προς τα εμπρός. Ο τοξότης βλέπει τον στόχο πάνω στο μονοπάτι του απείρου και σας λυγίζει με την δύναμη του ώστε τα βέλη του να πάνε ταχύτατα και μακριά. Ας είναι το λύγισμα σας το χέρι του τοξότη για χαρά, γιατί όπως αυτός αγαπά το βέλος που πετά έτσι αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό.»
