Αυτό που θα σας διηγηθώ, συνέβη πραγματικά.
Σε ένα ειδικό σχολείο για παιδιά που έπασχαν από σύνδρομο Ντάουν, οργανώθηκε την άνοιξη μια ημέρα ολυμπιακών αγωνισμάτων.
Όλοι οι μαθητές πήραν μέρος σε κάποιο αγώνισμα, πολλοί δε, σε περισσότερα από ένα.
Η τελετή λήξης θα γινόταν στο κεντρικό γήπεδο του σχολείου, όπου θα έτρεχαν μια κούρσα εκατό μέτρων μπροστά στους γονείς και τους προσκεκλημένους.
Υπάρχουν δέκα δρομείς ηλικίας 8 έως 12 χρόνων. Ο καθηγητής φυσικής αγωγής μαζεύει τα παιδιά λίγα λεπτά πριν και, μιλώντας τους όπως πρέπει ως εκπαιδευτικός, τους λέει:
«Παιδιά, αυτός είναι ένας αγώνας, αλλά εκτός από αυτό, το σημαντικό είναι ο καθένας σας να δώσει τον καλύτερό του εαυτό. Δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία, είναι να φτάσετε όλοι στο τέρμα. Καταλάβατε;».
«Μάλιστα, κύριε.» απαντούν κορίτσια και αγόρια με μια φωνή.
Με μεγάλο ενθουσιασμό, κάτω από τις ιαχές των δικών τους, των συμμαθητών και των δάσκαλων, οι δρομείς παίρνουν τη θέση τους στην αφετηρία. Μετά το κλασσικό «Έτοιμοι;», ο καθηγητής πυροβολεί προς τον ουρανό. Οι δέκα μαθητές αρχίζουν να τρέχουν και, από τα πρώτα μέτρα, δυο ξεχωρίζουν από τους άλλους και μπαίνουν επικεφαλής της κούρσας.
Ξαφνικά, το κοριτσάκι που τρέχει στην προτελευταία θέση, σκοντάφτει και πέφτει.
Οι γρατζουνιές στα γόνατα είναι μικρότερες από την τρομάρα της, η μικρή όμως κλαίει και για τα δυο. Το αγοράκι που τρέχει πίσω της σταματάει για να βοηθήσει, γονατίζει δίπλα της και της φιλάει τα γρατζουνισμένα γόνατα. Οι θεατές, όρθιοι, βλέποντας ότι δεν έχει συμβεί κάτι σοβαρό, ηρεμούν. Ωστόσο, τα άλλα οκτώ παιδιά-και τα οκτώ- σταματούν την κούρσα τους. Κοιτάζουν και, βλέποντας τους δυο συμμαθητές τους, τρέχουν πίσω. Φθάνουν κοντά τους και παρηγορούν. Το κοριτσάκι που έχει σταματήσει πια να κλαίει. Τώρα χαμογελάει, καθώς παίρνουν όλοι μαζί μια απόφαση. Ο δάσκαλος τους είχε πει ότι δεν έχει σημασία ποιος θα φθάσει πρώτος… Έτσι σηκώνουν στα χέρια τη συμμαθήτριά τους που είχε πέσει και κόβουν όλοι μαζί το νήμα του τερματισμού.
Την επόμενη μέρα, στο σχόλιο της τοπικής εφημερίδας γράφτηκε το εξής:
«Η πιο συγκινητική στιγμή των ειδικών αγώνων χθες, ήταν η κούρσα των εκατό μέτρων. Αν δεν τους παρακολουθήσατε, ρωτήστε κάποιον από τους παρόντες: «Ποιος νίκησε;». Όποιον και να ρωτήσετε, να είστε βέβαιοι ότι θα πάρετε την ιδιά απάντηση: «Σε αυτήν την κούρσα, βγήκαμε όλοι νικητές.».
Μπορεί να κοκκινίσουμε από ντροπή, βλέποντας πόσα ακόμα πρέπει να μάθουμε μέχρι να μπορέσουμε να ξεφορτωθούμε τα περιττά βάρη που κουβαλάμε στην πλάτη. Υπάρχουν όμως και κάποια αισιόδοξα νέα: από ότι φαίνεται, έχουμε κάποιον να μας διδάξει.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χορχέ Μπουκαΐ «20 βήματα μπροστά».
